Zapraszamy do odwiedzenia Galerii Służewskiego Domu Kultury, w której – tym razem, gościmy wystawę Elżbiety Dziuk – Tancerze i Wojownicy. Wystawa jest fotograficzną opowieścią o współczesnym świecie tradycyjnego tańca indyjskiego. Ekspozycja składa się z trzech tematycznych części.

Część I – to opowieść o indyjskim tańcu klasycznym. Pod określeniem tym kryje się kilka form tanecznych zarówno z północnych, jak i południowych Indii. Ich korzenie sięgają hinduistycznych świątyń, ale też i dworów dawnych władców indyjskich królestw. Różnią się typem kostiumów, układami choreograficznymi, typem kroków i ułożeniem stóp tancerek/tancerzy. Elementem, który zbliża do siebie indyjskie formy tańca klasycznego, jest gest. Stanowi on niewerbalny, język gestyczny, za pomocą którego artystka/artysta opowiada historię przedstawianą w tańcu. Są to opowieści o radości i nieszczęściu, wierności i zdradzie, miłości i nienawiści. Opowieści pełne emocji przekazywanych tańcem.

Część II – to impresja o makijażu, który towarzyszył tancerzom, aktorom i szamanom, słowem ludziom w kostiumach, którzy tworzyli widowiska taneczne, teatralne, a także obrzędowe. Poprzez makijaż twórcy widowisk podkreślali odmienność świata przedstawianego w widowisku od świata naszych codziennych doświadczeń. Bohaterowie przedstawiani w widowiskach nie byli wyłącznie ziemianami. Ich pochodzenie było inne – często niebiańskie, wymykające się doczesności. Na wystawie prezentowane są zdjęcia obrazujące makijaże klasycznego teatru sanskryckiego Kudijjattam, charakteryzacje występujące w widowiskach teatru świątynnego Krisznanattam, a także ucharakteryzowane twarze artystów widowisk taneczno-teatralnych Kathakali, która to tradycja czerpała wiele z treningu wojennego.

Cześć III – to seria fotografii masek tanecznych wykorzystywanych w obrzędowym tańcu buddyjskich mnichów o nazwie Ćam. Tańce te odbywały się na dziedzińcach świątyń tradycji tybetańskiej z okazji dorocznego święta celebrowanego przez wspólnotę lokalną. Maski taneczne zakładane przez mnichów były wizualizacją wyobrażeń na temat bytów nienależących do świata materialnego. Symbolizowały łączność świata doczesnego ze światem niematerialnym, niewidocznym, ale dla człowieka wierzącego istniejącym tak samo realnie, jak świat materii.

„Artystki i artystów, uznanych i nagradzanych w świecie indyjskiego tańca, fotografowałam na prestiżowych scenach stolicy Indii – w New Delhi. Widowiska taneczne, teatralne i obrzędowe fotografowałam także poza New Delhi, podczas uroczystości świątecznych w różnych częściach Indii. Chciałam utrwalić piękno tańca, urodę tancerek oraz barwne kostiumy, makijaże, a niejednokrotnie i maski. Moja fotograficzna opowieść o artystkach i artystach tanecznej, teatralnej i obrzędowej sceny Indii powstawała podczas kilku wielomiesięcznych pobytów w Indiach, a także w trakcie czterech lat spędzonych w New Delhi. Była jedną z licznych, indyjskich przygód fotograficznych”.

Elżbieta Dziuk – od wielu lat fotografuje w krajach Azji południowej i południowo-wschodniej. Specjalnym zainteresowaniem darzy kulturę i sztukę tego regionu. Zdjęcia obrazujące tradycje artystyczne Azji prezentowała między innymi w Muzeum Azji i Pacyfiku (Warszawa), Państwowym Muzeum Etnograficznym (Warszawa), Muzeum Literatury (Warszawa), Muzeum Ziemi PAN (Warszawa), Państwowym Muzeum Morskim (Gdańsk), Instytucie Jerzego Grotowskiego (Wrocław), Muzeum Toni Halika (Toruń). Prace fotograficzne Elżbiety Dziuk towarzyszyły między innymi Festiwalowi Nauki w Warszawie oraz Festiwalowi Wielu Kultur i Narodów w Czeremsze.

Wystawa „Tancerze i Wojownicy” będzie dostępna od 26 kwietnia do 26 maja 2024, codziennie w godz. 9.00 – 21.00.

Wernisaż wystawy odbędzie się 26 kwietnia 2024 o godz. 18.00.
Wernisaż uświetnią projekcje filmów, do których zdjęcia wykonała Elżbieta Dziuk, autorka wystawy.

Film „Wojownicy i tancerze” opowiada o związkach tradycji tanecznych Indii ze staroindyjską sztuką walki kalaripajattu. Układy choreograficzne wielu indyjskich tradycji tanecznych nawiązują bowiem do treningu, który prowadzili wojownicy uprawiający kalaripajattu.
Czas 16’.

„Tańcząc dla bogini” to filmowa opowieść o rytualnym tańcu, który nawiązuje do mitu o bogini Bhadrakali. Stworzona przez niebian bogini, pokonuje demonicznego króla Darikę siejącego nieporządek w świecie ludzi, ale także i w świecie niebian. Po stoczeniu walki bogini nie może opanować swego gniewu. By ją uspokoić, niebianie tworzą przed jej obliczem taneczne widowisko. Najważniejszym widzem tego widowiska staje się właśnie Bhadrakali.
Czas 16’.