Z tradycji pewnego systemu edukacji wizualnej zachował się wizerunek dzieci rysujących słońce, pokój na Ziemi i uśmiechniętego tyrana. W czasie, w którym żyjemy, dzieci widzą już wojnę i terror z okien zawalających się budynków, z podziemi schronów nasłuchując ryku syren alarmowych i nadlatujących pocisków rakietowych. Te, którym dano jeszcze czas na przeżycie w tymczasowej „strefie bezpieczeństwa”, oskarżają dorosłych, że zamykają im horyzont, wygaszając projekt przyszłości, niszcząc planetę i podsycając profaszystowskie populizmy.
Horror dyktatury nie zaczął się wczoraj i jego mapa jest rozległa. Tę mapę i tę historię artysta skonfigurował w zestawie obrazków ironicznie nawiązujących do malarstwa dziecięcego, do poetyki klasera i barwnej pocztówki, sycących pierwszy głód wyobraźni estetycznej dziecka na progu spotkania z realnymi siłami otoczenia. Tego samego, w którym nagle pojawiają się głód, wojna i zbrodnie. I ich promotorzy – groteskowi trybuni wielkich „idei”, przywódcy plemiennych i rodzinnych klanów, którzy na kapitale krwi ofiar i politycznych oponentów zbudowali własną nietykalność, imperia zasilane przez złoto, diamenty i nienawiść.

Odpowiednio do strefy geograficznej, w której działają, pojawiają się w towarzystwie totemicznych emblematów zwierząt oraz policyjnych i wojennych narzędzi opresji. Gdzieniegdzie rozświetlanych przez motywy psychodeliczne.
Nikogo nie dziwi, że to strefa zastrzeżona dla mężczyzn. Na prowadzonych przez nich wojnach, jednym z cenniejszych łupów zawsze jest kobieta. Jest nim również w „cywilnych” formach poszerzania pola wojny – w aktach marginalizacji i symbolicznych praktykach opresyjnych. Nie martwimy się jej brakiem w tym malarskim zestawieniu. I akurat w tej sprawie nie tęsknimy za parytetem.

Kamil Sipowicz (ur. 1953) – pisarz, poeta, historyk filozofii, dziennikarz, malarz, rzeźbiarz. Studiował historię filozofii w Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie (1974-1979). Studia doktoranckie zrealizował na Uniwersytecie Ludwika Maksymiliana w Monachium i Wolnym Uniwersytecie Berlińskim. Autor wielu publikacji m.in.: „Zagadnienie nieautentyczności i degeneracji w filozofii Martina Heideggera”, „Hipisi w PRLu-u”, „Czy marihuana jest z konopi?”, „Encyklopedia polskiej psychodelii”, „Tajemnicze dzieje pierwiastków”, „Choroby kartezjańskie”. Autor ośmiu książek i siedmiu tomików poezji. Pisywał m. in. dla Polityki, Przekroju, Gazety Wyborczej, Playboya, magazynów muzycznych (Jazz, Jazz Forum, Tylko Rock), a także filozoficznych (Philosophia Christianae, Życie i Myśl, ExLibris). W latach 1999-2000 był redaktorem naczelnym magazynu „Max”. Od lat 70. zajmuje się rzeźbieniem w drewnie i metalu, grafiką komputerową, malarstwem (akryl i gwasz); jest autorem cykli obrazów „Arki Przymierza”, „Bogowie i Archetypy” i „Totemy”; jego prace były wystawiane w Monachium, Berlinie Zachodnim, Krakowie i Warszawie, obecnie współpracuje z warszawskimi galeriami sztuki współczesnej przygotowując się do kolejnych swoich wystaw.

Wystawy indywidualne:
1984 – Arki Przymierza: Galeria Tipheret w Berlinie Zachodnim,
1985 – Arki Przymierza i Totemy: Instytut Roberta Kocha w Berlinie Zachodnim,
2003 – Medea, Messalina i Kybele: Muzeum Narodowe w Warszawie. Muzeum Rzeźby imienia Xawerego Dunikowskiego,
2012 –Transmandale: Bochenska Gallery w Warszawie,
2014 – Transmandale: Małopolski Ogród Sztuk w Krakowie.

Wystawy zbiorowe:
2007 – Mandala – Galeria Bielskiej BWA (Broll, Kulik, Malicki, Polisiewicz, Rasiński, Stażewski, Truszkowski, Urbanowicz),
2023 – Galeria Tarasina w Kielcach (razem z Grupą Nowolipie).

Wystawę będzie można oglądać od 22.03 do 24.04.
Wernisaż wystawy odbędzie się w piątek
22 marca 2024 roku, o godz. 19.30.
Organizacja wystawy
Nel Lato / SDK

Galeria Służewskiego Domu Kultury „Przy Kozach" (foyer) / wstęp wolny